Həyat, sonsuzluğa doğru uzanan bir okeandır – bəzən sakit və ləpələnən, bəzən də fırtınalarla dolu, amansız və çətin. Hər birimiz bu dənizin qoynunda süzən eyni gəminin sərnişinləriyik, baxmayaraq ki, çox vaxt bunu unudaraq, sanki hər kəsin özünə aid ayrıca bir qayıqda olduğunu düşünürük. Ancaq əsl həqiqət budur ki, bu gəmi yalnız bir istiqamətə doğru irəliləyir və bu istiqamətin necə olacağı, bizim bir-birimizə münasibətimizdən, bir-birimizə göstərdiyimiz sevgi və anlayışdan asılıdır.

Bəzən həyat bizə lütf edir, küləklər arxamızdan əsir, dalğalar yolumuzu hamarlaşdırır və hər şeyin asanlıqla baş verdiyini zənn edirik. O anlarda, öz nailiyyətlərimizlə fəxr edərək, başqalarının bu səfərdə necə çətinlik çəkdiyini görməzliyə vururuq. Lakin sonra elə günlər gəlir ki, gözlənilmədən tufan qopur, dalğalar bizi əzab içində çırpıb bir kənara atır, üfüqdə nə bir işıq, nə də bir çıxış yolu görünür. Məhz o anlarda anlayırıq ki, biz bu gəmidə tək deyilik və hər birimizin qurtuluşu başqalarından asılıdır.
Bu gəmidə hər birimizin öz yeri, öz rolu var. Kimimiz sükan arxasında, kimimiz isə yelkənlərin kölgəsində olsaq da, heç kəsin varlığı təsadüfi deyil. Biz bir bütövün parçalarıyıq və bu parçalar bir-birinə bağlanmasa, bütöv məhv olar. Bizi fərqləndirən cizgilər nə qədər dərin olsa da, bizi birləşdirən dəyərlər daha güclüdür: sevinc və kədər, ümid və qorxu, inam və çaşqınlıq – bütün bunlar bizə insan olduğumuzu xatırladır. Əgər birimiz bu gəmidə sevinirsə, demək, dalğalar hamımıza nəğmə oxuyur; əgər birimiz ağrının içində sönürsə, demək, tufan hər kəsi silkələyir.
Biz həyatın bizə verdiyi bu səfərdə yalnız irəliləmək üçün deyilik; bu yolculuq bizi biz edən dəyərləri anlamağımız üçündür. İnsan yalnız maddi məqsədlərlə yaşaya bilməz, çünki heç bir sərvət bir fırtınanın qaranlığında istiqaməti göstərən işıq ola bilməz. Əgər biz bir-birimizi dərk etməyi, bir-birimizə güvənməyi, ehtiyacı olan bir əlimizi uzatmağı bacarmasaq, bu gəminin nəhəng suları içində itib-batmaqdan başqa taleyi olmayacaq.
Unutmayaq ki, bu gəmidə hər kəsin varlığı bir səbəblə bağlıdır və bu səbəb, yalnız öz rifahımızı düşünmək deyil, birgə irəliləmək, bir-birimizin yükünü yüngülləşdirməkdir. Əgər biz bir-birimizə qarşı daha anlayışlı, daha şəfqətli və daha insani yanaşsaq, heç bir fırtına bizi yolumuzdan döndərə bilməz. Əsl səfər, biz bir-birimizə olan sevgimiz və etibarımızla baş verir və məhz bu sevgi bizi sağ-salamat üfüqə doğru aparacaq.

Çünki biz eyni gəmidəyik – və bu səfərdə təkbaşına deyil, birlikdə irəlilədikdə, həqiqi mənada yol almış sayılacağıq.

Aygül Bağırova